Boemel werd bekend als ‘de eend van Heist-Goor’, waar ze in de stadsvijver woonde. (Google haar maar 
)
Nadat ze met haar kop vast kwam te zitten tussen boomwortels, werd ze tijdelijk opgevangen in het VOC. Daarna mocht ze nog een tijdje terugkeren naar haar geliefde habitat. Uiteindelijk kwam ze door ouderdomsartrose bij ons terecht.
Bij Forrest & Friends vond ze een warme thuis, met vriendinnen Stien en Sylvia aan haar zijde — twee lieve kalkoenen 
. Later kreeg ze gezelschap van Charlotte, een andere oudere eend 
. Ze kreeg dagelijks een badje, aangepaste medicatie en werd omringd door liefde. Het ging lange tijd goed met Boemel, en ze wist ieders hart te raken 
.
Haar artrose werd erger en ze kon zichzelf niet meer verzorgen. Hierdoor werden haar veren niet meer waterdicht. We pasten haar medicatie opnieuw aan, maar op een bepaald moment was er geen verbetering meer mogelijk en werd Boemeltje palliatief.
Boemel genoot nog van haar momenten buiten 
, maar het werd een leven zonder water, zonder gezelschap en met pijn. De levenskwaliteit die wij elk dier gunnen, was er niet meer.
Ze zeggen wel eens: “It takes a village to raise a child.”
Wel, bij Boemel was dat: “It takes a village to give a duck the life she deserves.”
Zonder dat ze het zelf wist, heeft Boemel tijdens haar leven veel mensen geraakt en samengebracht. Op 10 april kreeg Boemeltje met pijn in het hart haar welverdiende rust. Ze is er niet meer, maar wat blijft is de dankbaarheid voor het avontuurlijke en liefdevolle leven dat ze leidde — mede dankzij al onze vrijwilligers 
Boemeltje, voor altijd in ons hart. 